şte o mektup:
Cemre’me Mektubum
Canım oğlum,
Bugün, sensiz geçen tam bir yıl oldu. 26 Şubat 2024’ten bu yana her gün, her an seni özleyerek, senin bana yüklediğin misyonla adalet için, trafikte canlar yitip gitmesin diye mücadele ediyorum.
Senden sonra birçok acılı aileyle tanıştım… Evlatlarını, sevdiklerini kaybeden, yüreklerinde tarif edilemez bir boşluk taşıyan ailelerle… Hepsi üzgün, hepsi sessizce evlerinde yaslarını tutup gözyaşı döken insanlar... Senin ışığın, senin gücün bana onların sesi olmam için güç verdi.
Bu bir yıl içinde, trafik kazalarında verilen cezaların artırılması için verdiğimiz mücadele sonuç verdi. Artık, ölümlü trafik kazalarında ceza 7 yıldan 14 yıla çıkarıldı. Bu bir adım… Ama yetmez! Yollar artık ölüm değil, güvenlik getirsin diye, daha fazla can yanmasın diye, mücadele etmeye devam edeceğim.
Sana sözüm var, Cemre’m…
Ne yazık ki senden sonra da kayıplar yaşandı… 2024 yılında senden sonra 43 canımızı daha yollarda kaybettik. İhmaller zinciri, dikkatsiz ve sorumsuz sürücüler yüzünden nice yuvalar dağıldı, nice anne-baba, evlatlarının ardından sessiz çığlıklarla yandı. Ama biliyor musun oğlum, küçük de olsa farkındalık oluşmaya başladı. Kıbrıs’ta trafik bilinci adına ilk kıvılcımlar yanıyor. Bu senin güzel yüreğinin eseri…
Eğer sen bana bu gücü vermeseydin, ben belki bu mücadeleyi sürdürecek gücü kendimde bulamazdım. Ama biliyorum ki, SANA VERDİĞİM HER SÖZÜ TUTARDIM, BİLİRSİN…
Seni çok özledim, Cemre’m…
Senin yokluğuna alışamadım, alışamayacağım da… Ama beni ayakta tutan tek şey, sana verdiğim sözler. Sen, hep yüreklerde yaşayacaksın.
İki gözümün nuru Cemre’m, seni sonsuz sevgiyle kucaklıyorum…